Parchowo i okoliczne miejscowości to starożytne osady, o czym świadczą znajdowane w okolicy popielnice i cmentarzyska kurhanowe. Zachowały się także ślady nizinnych grodzisk z czasów średniowiecza.
Pierwsza wzmianka o Parchowie pochodzi z 1253 roku i dotyczy przyznania dziesięcin dla powstałego w Parchowie kościoła i nowoutworzonej parafii.
Pierwotnie Parchowo należało do kasztelani chmielnieńskiej. W czasach krzyżackich zachowało prawa polskie, ale włączono je do wójtostwa mirachowskiego. Od 1567 roku aż do I rozbioru Polski istniało tu starostwo.
W 1772 roku ziemia przeszła pod panowanie pruskie. Po odzyskaniu niepodległości większość miejscowości z terenu obecnej gminy znalazła się po stronie polskiej i należała do powiatu kartuskiego w województwie gdańskim.
Po zakończeniu II Wojny Światowej utrzymano dla Parchowa przedwojenną przynależność administracyjną aż do 1954 roku.
W latach 1954-75 tutejsza gmina należała do województwa koszalińskiego, a potem do słupskiego.
